De tijd vliegt. Het is ondertussen eind oktober. Hoog tijd om de blog weer eens bij te werken. We waren gebleven bij de zomervakantie. Zodra die was aangebroken, reisden we naar Nederland. De kinderen wilden graag de musical op hun oude school zien, de oude klas van Anne Lieke voerde die op.
Bij aankomst Chinees gegeten met (o)pa en (o)ma. Ze waren nog maar kort geleden bij ons geweest, het was super om ze alweer te zien. Verder hebben we voor toerist- in- eigen- land gespeeld. Zo zijn we naar Nemo geweest. Daar deden we allerlei proefjes....
..... en we konden zien hoe Anne Lieke en Lieuwe eruit zouden zien als ze oud waren. Ook zijn we naar museum Beeld en Geluid geweest...
....waar Lieuwe zich lange tijd heeft vermaakt met hartstochtelijk paybacken in de Toppop studio. Met zwarte krulletjespruik op.
We hebben vrienden/vriendinnen bezocht, verjaardag van Lieuwe gevierd, gezwommen, en inkopen gedaan. Na ruim twee weken weer terug naar ons andere thuis.
Daar hadden we nog ruim 5 weken vakantie voor de boeg. Er volgden een aantal weken met regenachtig weer. Omdat iedereen toch wel bij moest komen van een intensieve tijd, kwam dat eigenlijk niet slecht uit. Maar na twee weken begonnen we toch naar zon te verlangen....Die kwam gelukkig weer. Gauw pakten we de kampeerspullen en zijn naar het noorden getrokken, een stuk de smalle lange punt van Noorwegen in.
's Avonds de tent opgezet valkbij Namskogan, waar een familiepark is. Even zwemmen in de rivier...
... en de volgende dag naar Namskogan. De Nederlandse intensiteit van leven gewend, moeten we wel eens omschakelen, hier in Noorwegen. De belevingsdichtheid van Noorwegen is minder dan in Nederland. Dat vinden we juist de charme. Maar al is het vaak een verademing, we betrappen onszelf er ook wel eens op dat we moeten wennen en er een gevoel van 'wat is het hier saai' de kop op steekt. In Namskogan wende dat echter snel. Namskogan is een pretpark op zijn Noors. Attracties gecombineerd met inheemse dieren. De dieren zitten in ruime verblijven (hectares i.p.v. vierkante meters), soms waren die dan ook moeilijk te vinden.
Na drie dagen reisden we door en kwamen terecht in Gäddede, net over de Zweedse grens.
Ik (Renske) heb een zwemtic, als het even kan, wil ik het water in. Dat heeft aanstekelijk gewerkt, de kinderen hebben het nu ook, en Folmer soms ook. Vaak zwemmen wij tot verbazing van de voorbijgangers, die voorbij slenteren in dikke wollen truien of annex. Maar zwemmen met zo'n uitzicht vind ik geweldig!
Een paar uur later...
In de buurt was een kloof van 800 meter, met aan het einde een prachtige waterval. Een toeristische attractie van formaat, het was een paradijselijke plek. Desatniettemin hebben we echter in de tijd dat we er waren maar een handjevol andere mensen gezien.
Later in de vakantie zijn we een dag in Trondheim geweest en hebben we onze eerste Noorse juf, die van Groningen met haar partner naar Trondheim verhuisd is, opgezocht. Inmiddels hebben zij twee kinderen. Die vonden vooral onze kinderen erg leuk.
Gebarbecued en gepootjebaaid... Heel gezellig. Ragnhild met Jonas. Jonas had erg naar zijn zin, zo.
De rest van de vakantie zijn we verder gegaan met het uitproberen van zwemplekken, we hebben er weer een paar leuke bij gevonden. De onderstaande was favoriet. De kinderen kunnen er zelf heen op de fiets.
Aan het einde van de vakantie was er een schaatskamp voor Lieuwe en Anne Lieke, en de Ørland Sparebankcup luidde, net zoals vorig jaar, het einde van de vakantie in. Nu deden Anne Lieke en Lieuwe mee, Sytze is ondertussen zoals jullie weten overgestapt naar atletiek (fri idrett).
Ergens in de vakantie ben ik ook nog met Hanneke en Ingrid naar een voorstelling "De laatste viking"geweest, die werd gegeven in een openluchttheater. Prachtige locatie, leverde mooie plaatjes op...
... en een doorkijkje in het harde bestaan dat de vissers en hun gezinnen hadden voor de komst van de stoomboot. Met zulke boten gingen de mannen de zee op, in de richting van de Lofoten, om op kabeljauw te vissen. Een hachelijke onderneming!
Op 1 augustus hebben we gevierd dat we een jaar geleden naar Noorwegen verhuisd zijn. Beetje mijmeren.... Wat is er allemaal gebeurd, hoe gaat het nu... En taart eten natuurlijk.
Met Natalya op zoek gweest naar eetbare paddestoelen (zie onder). Ik ken Natalya van Noorse les. Ze komt oorspronkelijk uit Kazachstan, en ze weet veel van eetbare paddestoelen.
Ik kwam thuis met een afwasteil vol cantharellen! Verder had ik ook nog een teil met berkenboleten. Op het bovenste plaatje rechts: cantharellen. Onder: berkenboleten.
Met Sytze (zie gele muts) heb ik begin september een kanocursus gedaan. We gingen met 1 persoonskano's de zee op en leerden daar basistechnieken, hoe we onszelf konden redden wanneer we omsloegen, en hoe we een ander konden helpen wanneer die op zee omgeslagen was. Minder leuk was, dat ik zelf op een gegeven moment het spatscherm niet los kreeg, toen ik ondersteboven hing. Af en toe als ik eraan terug denk, dan krijg ik het weer benauwd.
De scherenkust hier, met zijn ontelbare kleine eilandjes en rotspunten, is erg mooi om te kanoën. Het water is alleen erg koud. Wij hadden wetsuits met korte mouwen en tot aan de knie, maar hebben dat allebei met een flinke verkoudheid in de week na de cursus moeten bekopen.
Vertrek vanaf Vallersund gård, een antroposofische volkshogeschool, waar gehandicapten wonen en begeleid worden.Het was het laatste echt warme weekend van het zomerseizoen.
En daarna kregen we bezoek! (O)ma Hanneke en Welmoed (de zus van Folmer) kwamen precies op tijd om Anne Lieke haar verjaardag te vieren. Anne Lieke was heel blij dat er familie was. Welmoed was er een lang weekend, we hebben haar op zondag naar de boot in Vanvikan gebracht.
Lekker gegeten, veel rondgereden en van de omgeving gezien... kortom het was supergezellig.
Voorlopig reizen we nu 1x per week naar Trondheim voor een behandeling. Na twee maanden thuis geweest te zijn, denkt hij nu weer voorzichtig aan weer gaan werken.
Na de verjaardagen ben ik met Hanneke teruggevlogen naar Nederland.
Daar heb ik de verjaardag van mijn vader gevierd bij broer Jan thuis. Mijn vader is 86 geworden. Nicht Vera Linde is op dezelfde dag jarig.
Bijzonder was dat ik een week lang bij mijn ouders te gast ben geweest. Na een jaar of 25 was dit de eerste keer dat ik weer bij hen geslapen heb. Dat soort dingen doe je ineens wanneer je ver weg woont. Het was erg gezellig, samen. We hebben een reis naar Enkhuizen en Hoorn gemaakt, om daar in de archieven op te zoeken wanneer en hoe lang ik ook al weer precies als meisje van 1 1/2 jaar oud in het ziekenhuis heb gelegen.
Ook nog naar het oude Snouck van Loosenziekenhuis gereden waar ik ben geboren. Achter het meest linkse raam op de begane grond, daar was de verloskamer.
Ook nog op bezoek geweest bij broer Wim, die verhuisd is naar een woonark, en even langs bij de kledingbeurs, die ik een jaar of 8 mee heb georganiseerd. En elke avond natuurlijk wel even Facetimen naar huis natuurlijk. Zo'n week plan je veel te vol. Die is dan ook voorbij voor je het weet.
Het is iedere keer een rare gewaarwording om te merken hoe je, wanneer je in Nederland bent, je oude omgeving aanvoelt als gemakkelijk zittende kleren. Je glijdt er soepeltjes in. Heerlijk voelt dat, maar er sluipt ook een bepaalde afstand in. Het bombardement aan indrukken begin ik te ontwennen. Al heb ik nog steeds iedere keer wanneer ik weer naar Noorwegen terugreis, weer een paar dagen nodig om om te schakelen. Daarna is het wel weer goed.
Na een jaar raken we natuurlijk al meer en meer vertrouwd met de omgeving hier. Dat vertrouwd raken is een belangrijk ingredient voor het je thuis voelen, hebben we ervaren. In het begin was het hele dorp een verzameling huisen die ons vreemd waren. Inmiddels kennen we al een heleboel mensen, en wanneer we nu door het dorp lopen hebben een heleboel van die huizen en gebouwen al een verhaal, of op een andere manier betekenis gekregen.
In de herfstvakantie is Rein weer op bezoek geweest, en hebben we Sytze zijn verjaardag gevierd
Voor het perspectief: links van het midden zie je Folmer (blauwe jas) en Lieuwe lopen, net voor het gele berkenbos.
De grot zelf van een meter of 120 bij 15. In de zomer worden er af en toe concerten gegeven, lazen we ergens.
En naar de Kopparen (spreek uit Kopparn).. Je weet misschien nog dat dit de hoogste berg van Bjugn is (482 meter. Maar dan wel vanaf zeeniveau, hè)
Met de kinderen gaat het prima, op school. Ze doen het alle drie goed. Sytze wil volgend jaar Muziek, Dans en Drama op de Videregående skole gaan doen. Het is afwachten of dat gaat lukken, vorig jaar hadden ze te weinig leerlingen en is er geen groep gestart. Het alternatief is op kamers gaan in Trondheim, maar eerlijk gezegd weet is niet of wij (ouders) daar al wel aan toe zijn ☺. Maar elektro is geloof ik ook een acceptabel alternatief voor hem. Het systeem is dusdanig flexibel dat in elke richtingskeuze veel doorstroommogelijkheden open blijven. Met een aantal jongens uit de klas is hij met een schietclubje begonnen. Luchtdrukgeweer aangeschaft, kleine kunststof kogeltjes, veiligheidsbril, en regelmatig rennen ze nu door de bush. Straks willen ze aan wedstrijden mee gaan doen. Het materiaal dat ze gebruiken, is in Nederland verboden. Tja, met een bevolkingsdichtheid van 450 mensen per km² zijn dit soort spelen veel te link, denk ik.
Schieten en de jacht en is in Noorwegen sowieso een geaccepteerde vorm van tijdverdrijf, daar moeten wij als Nederlanders, die uit een cultuur komen waar het eten van vlees meer en meer als een teken van een gebrek aan beschaving beschouwd wordt, wel even aan wennen. Volig jaar, toen Sytze net op school zat, ging zijn klas op excursie, met twee Samen gingen ze de wildernis in. Op de tweede dag zouden ze een rendier slachten. Sytze, die zijn vegetarische staat net had opgegeven, omdat hij vond dat die hier niet te handhaven was, werd wit om de neus bij de gedachte alleen al. We hebben hem die ervaring vervolgens nog maar even bespaard.
Anne Lieke heeft heel veel gevoetbald in het najaar. Ze had soms wel drie wedstrijden in de week, omdat ze met twee teams meespeelde. Nu het winterseizoen aangebroken is, is ze ook wel opgelucht dat ze nu iets meer tijd voor andere dingen heeft. Na de vakantie moest ze weer even wennen op school. Ze had een nieuwe leerkracht voor extra Noors, en ze was nu juist erg gehecht geraakt aan Perodd! Zulke veranderingen vindt ze gewoon niet leuk, maar ondertussen is ze haar draai weer aan het vinden. Na een jaar is ze zo ver dat ze ook af en toe met andere meiden gaat afspreken. Op een avond dat Kirsten, haar (Nederlandse) vriendin en klasgenoot hier logeerde, stonden er ineens drie meiden op de stoep.
Lieuwe zelf gaat als een speer. Op een leestest die ze onlangs in de klas hadden, presteerde hij het om de meeste woordjes van de klas te lezen. Hoezo vreemde taal? (Natuurlijk klinkt dit gemakkelijker dan het is. Qua woordenschat heeft hij wel degelijk een achterstand.)
Tochtje naar de engel op de berg bij Vallersund.
Drie ochtenden in de week heb ik nu Noorse les op Stranda, een soort welzijnsinstelling. Het is een plek waar ik me erg thuis voel. In mijn groep zitten 2 Thaise vrouwen, een Filippijnse man, een Engelse man, de vader van Viggo en tot slot Natalya, waar ik cantharellen mee heb geplukt. Hoewel ik vaak positieve opmerkingen krijg over de mate waarin ik het Noors beheers, heb ik zelf het gevoel dat ik nog vaak koeterwaals spreek. Ik heb dan ook een sterke behoefte om de graad van beheersing nog wat verder op te voeren, en ik vind het leuk om te doen. Over een tijd hoop ik de Bergens test te kunnen doen, een test voor hoger opgeleiden. Geen idee wanneer ik die baan ga vinden, maar met solliciteren lijkt het me wel een pré.
Ondertussen ben ik bezig met netwerken en solliciteren. In de eerste plaats is dat een proces van praten met mensen, informatie krijgen, feedback vragen, nieuwe contacten zoeken en op die manier een indruk krijgen van mogelijkheden. Die indruk ontstaat door met mensen te praten en stukje bij beetje een beeld opbouwen van hoe de samenleving hier georganiseerd is. Pas daarna lukt het me om mezelf daar binnen te plaatsen. Tja, dan had ik toch maar een vak moeten leren.... Vaak is dat leuk om te doen en geeft dat energie, en op andere momenten voel ik me ontmoedigd. Folmer heeft dit hele proces al doorgemaakt voor we hier kwamen, hij is een goede coach. Er loopt nu een cursus, die gericht is op mensen die hier nieuw zijn komen wonen, bijvoorbeeld als partner van iemand die bij het leger werkt. Daar doe ik nu aan mee. De cursus bestaat uit 4 blokken van 2 dagen, waarin ik bekende dingen tegen kom uit mijn eigen werk als loopbaanadviseur en opleidingsmedewerker (de loopbaanankers van Schein, en de Jungiaanse Type Index bijvoorbeeld), en er komen mensen vanuit de gemeente en het plaatselijke bedrijfsleven een praatje houden. Het is een mooie kans om een netwerk op te bouwen.
Afgelopen week zaten we op Kråkvåg, een eilandje in het Trondheimfjord.
Dit was het uitzicht vanuit mijn kamer. Fijn uitzicht om bij weg te dromen. Kråkvåg is sinds een jaar of 10 verbonden met het naburige eiland Storfosna. Je moet geen tegenliggers hebben op de brug! (foto onder) 's Morgens vroeg ben ik speciaal vroeg opgestaan om over het hele eiland hard te lopen. Met een uur had ik alle wegen gehad (ik heb aan de westkant een stuk over ruig terrein afgesneden, zodoende kon ik een rondje gelopen). Voor de liefhebber: Met Google Maps kun je vanuit je luie stoel ook alle weggetjes van het eiland volgen. https://maps.google.nl/maps?q=bevolkingsdichtheid+nederland&ie=UTF-8&ei=EQR2UvXBJqOM4ATLyoGwDQ&ved=0CAgQ_AUoAg
Op Kråkvåg is een fabriek waar haring ingelegd wordt. We zijn in de fabriek geweest, op excursie. En we hebben de heerlijke haring geproefd in roomsaus, in mosterdsaus, in tomatensaus, in het zuur.... Op Kråkvåg wonen 30 mensen permanent, voor de rest staan er hytter, de Noorse vakantieverblijven. Het Nederlandse woord hut vind ik op deze fraaie bouwsels echt niet van toepassing.
Het team van Anne Lieke werd in het zonnetje gezet, evenals alle andere teams die competitie hebben gespeeld. Er was eerst een groot taco-buffet.
En op 31 oktober was het Halloween. Een nieuw gestart traditie, het is hier pas de laatste 5 jaar in opkomst. Lieuwe en Anne Lieke hebben gelopen. Zelf mis ik wel het liedje, wat er op de 11 november viering bij hoorde....
Dit was het voor deze keer. Graag tot ziens op de blog!
