Gezinsuitbreiding

Nog 8 dagen en we hebben de kortste dag. Het is 9.45 wanneer ik dit schrijf, en het wil vandaag niet licht worden. Het is bewolkt, somber en grijs. We hebben een week achter de rug van uitersten, wat weer betreft. Een week geleden lag er een pak sneeuw van een centimeter of 50. Het zag er sprookjesachtig uit.

 Op maandag begon het te regenen,en de temperatuur schoot omhoog naar 7 graden. Sneeuw en ijs op de weg waren verdwenen binnen een mum van tijd. Op dinsdag moesten we naar Trondheim, dat was op zich best te doen. Het was niet glad, maar er lagen nog wel dikke ijsrichels op de weg, ongeveer 5 cm hoog. Eergisteren was er een orkaan, er zijn windsnelheden gemeten van meer dan 40 meter per seconde. Het huis dreunde af en toe. Zo'n geweld heb ik niet eerder meegemaakt. En nu dus dat sombere, grijze weer, met regen af en toe.

Een keer per week reizen we naar Trondheim voor een behandeling van Folmer bij de bioresonantie therapeut. Omdat Folmer slecht reageerde op de antibiotica, en daardoor de kuur voortijdig moest beeindigen, is hij overgestapt naar bioresonantie. Heel langzaam aan is er verbetering merkbaar. Omdat hij het echter niet aandurft om zelf auto te rijden (zijn evenwichtsorgaan werkt niet zoals het moet), doe ik dat en gaan we samen naar Trondheim. Tja, daar kunnen we heel dramatisch over doen, maar eigenlijk zijn de ritjes ook heel aangenaam. Wanneer heb je nou, als ouders van opgroeiende kinderen nou de luxe van een dag samen? We kletsen heel wat af.





Nu ben je waarschijnlijk heel benieuwd hoe het nou eigenlijk zit met die gezinsuitbreiding. Hebben Sytze, Anne Lieke en Lieuwe een broertje of zusje? Zijn Folmer en ik oma en opa geworden? Gelukkig niets van dit alles. Ik laat je niet langer in spanning. Sinds kort hebben we 3 vreselijk schattige jonge katjes erbij. Snoes is moeder geworden.

Wij als trotse huisgenoten zijn natuurlijk zwaar bevooroordeeld. Maar ze heeft echt prachtige kinderen. Twee lapjespoesjes en een grijs Cypers katertje.

 Op de foto onder gingen de ogen open.

We vermoeden dat de vader een rood witte Noorse boskat is. Maar natuurlijk blijft wie de moeder is een wetenschap, en de identiteit van de vader een geloof :).

Ze zijn zo vertederend! We krijgen er geen genoeg van om ze te kunffelen en met ze te spelen.

Omdat  de gemeente en andere instellingen de wassende stroom nieuwe inwoners van de gemeente zo goed mogelijk van dienst wil zijn, is er een groep samengesteld die daarover iets zinnigs moet gaan zeggen. Ik (Renske) ben gevraagd of ik zitting wilde nemen in die groep en heb ja gezegd. We hebben een paar weken geleden een avond georganiseerd voor nieuwe inwoners, om hun ervaringen te horen. Deelnemers werden gelokt met een gratis maaltijd, en er was opvang  met zang, dans en spelletjes voor de kinderen. Het was een gezellige avond. Er waren een stuk of 30 mensen, en even zoveel kinderen.

Er kwamen goede ideeen. Zo wordt er nu al over gedacht om een taalcafe op de zetten voor degenen die willen oefenen met de taal, een oppascentrale voor de nieuwkomers met kinderen, en het halfjaarlijks organiseren van een welkomstavond door de gemeente. In januari krijgt de avond een vervolg: het initiatief moet dan teruggelegd worden bij de nieuwe inwoners zelf.

Begin december hebben we weer Sinterklaas gevierd. Ter voorbereiding hebben we bij Nynke een middag gebakken. Nynke haar vader is bakker geweest in Leeuwarden, uit de bakkerij heeft ze een aantal speculaasvormen overgehouden. We hebben gevuld speculaas, grote speculaaspoppen, pepernoten en taai taai gebakken. De amandelspijs hebben we ook zelf gemaakt. Het was allemaal veel gemakkelijker dan ik had gedacht. Zelf vond ik vooral het gevulde speculaas een groot succes. Dat had ik vorig jaar stiekem wel gemist.

We dachten minstens genoeg te hebben tot de kerst, maar alles was zo lekker, dat het na Sinterklaas ook wel op was. Lieuwe heeft een taaipop mee naar school genomen om uit te delen. Hij vertelde aan de klas hoe wij Sinterklaas vieren.




Van alledrie kinderen hebben we ondertussen de oudergesprekken gehad.(Eigenlijk snap ik nog steeds niet waarom ze zo heten, het is een gesprek tussen leerkracht en leerling. De ouders staan aan de zijlijn, en mogen aanvullingen geven en vragen stellen.) Het gaat goed met alle drie.
Sytze wil, zoals het er nu voor staat, doorgaan met elektro volgend jaar. Hij haalt mooie cijfers. Maakt al zijn huiswerk op school, thuis zien we hem niet vaak met zijn schoolwerk bezig. We vragen ons dan ook wel eens af wat hij zou laten zien wanneer hij leren echt leuk zou gaan vinden.
Lieuwe loopt voor de troepen uit, hij werkt nu in een rekenboek van de 5e klas. Ik was bezorgd dat hij zich zou gaan vervelen, maar op school is dat goed opgepakt. Hij heeft het naar zijn zin en klaagt niet meer over dat rekenen saai en gemakkelijk is.
 Anne Lieke draait ook lekker. Ze voelt zich nu vertrouwd in de klas en heeft weer 'grip'. Ze kan meer dan goed meerkomen in de klas. En minstens zo belangrijk: ze loopt heel wat feestjes af van klasgenotes.

Verder heb ik het derde en vierde (laatste) blok van de cursus `Wonen en werken´ gehad.  En tussendoor kreeg ik een uitnodiging om mee te gaan met een andere groep uit Trondheim. Het was vooral erg leuk om op de scheepswerf van Rissa te kijken.

Daar lag een grote veerboot, die zo rond eind december zou gaan varen tussen Bergen, Kristiansand en Hirtshals. Op elk van de 11 etages waren 30 tot 40 mensen aan het werk.

In het laatste blok presenteerden alle deelnemers hun actieplannen, en kregen daarop feedback van de andere deelnemers. Tussendoor hebben we een excursie gehad bij de in aanbouw zijnde visvoerfabriek op Valsnes.
Ik vind dat ik heel veel geluk heb gehad dat ik de cursus kon volgen. Het was een hele persoonlijke cursus, en en waren ook best een aantal confronterende momenten voor velen. Het resultaat is echter dat ik een groep van 16 mensen die hier in de omgeving (willen) wonen, beter heb leren kennen, dan dat je in het normale leven doet. Juist de spannende momenten hebben ervoor gezorgd, dat er vertrouwen is gegroeid tussen de groepsleden.
Verder is me in de cursus duidelijk geworden dat ik het liefste verder ga met mijn oude werk. Ik ga met een aantal deelnemers van Jobb og Bo (wonen en werken in het Noors) een proeftraject doen. Ik ga ervaren of mijn Noors ondertussen goed genoeg is, om een zelfonderzoek te doen.

Tot slot heb ik hier mijn tweede verjaardag gevierd. Ik ben 50 geworden. Het was een hele leuke dag. In de ochtend was er een Juleverksted (kerstworkshop) bij Stranda, in plaats van de Noorse les.

Natalya leerde ons om kransen te maken. Eigenlijk heel simpel, en heel leuk. Later heb ik nog iets verteld over ons Nederlandse Sinterklaasfeest.

Folmer had in het geheim een feestje georganiseerd, samen met Anne Lieke, Hanneke en Ingrid, in Mølnargården, een oude molenaarswoning. Van tevoren wist ik eigenlijk niet goed wat ik nou precies aan moest met deze mijlpaal, in dit nieuwe land. Voor mij was dit een superverrassing. En zo goed om opnieuw te ervaren dat we dan wel ver weg zitten van familie en alle vrienden (die we al zo lang kennen en waarmee we al zoveel hebben meegemaakt), maar dat we hier ook vrienden hebben gemaakt en ons opnieuw thuis kunnen voelen.

 

Wij zijn nu aangeland in de laatste school- en werkweek.  Hanneke belde net al om dag te zeggen, zij is al onderweg naar Nederland. Wij hebben nog drie dagen voor de boeg. Morgen afsluiting op Stranda, en daarna een begrafenis. Overmorgen weer een dagje Trondheim, en vrijdag hebben de kinderen de jaarafsluiting op school. Zondag vertrekken we voor ruim een week naar Nederland.

 

O ja, de integratiemeter. Die staat deze keer in het teken van de kerst:

- We hebben kerstaardappelen gekocht. (De Noren gaan helemaal uit hun dak met kerst. Kerst melk, kerst aardappelen, kerst eieren, heel veel dagelijkse produkten krijgen een feestelijke verpakking en het voorvoegsel 'kerst-')

- De kinderen kregen in hun schoen een adventkalender. Dat was een makkie. Dat hebben we in Nederland ook al wel eens gedaan. Maar hier worden de dagen tot kerst echt afgeteld. De echte Julekalender is zelfgemaakt, en heeft 24 kleine cadeautjes.

- We hebben een adventskaars. Elke dag een klein stukje branden.

- We hebben de lystenning meegemaakt: het voor de eerste keer ontsteken van de lichten van de kerstboom in het dorp.

- Anne Lieke heeft kerstcadeautjes gekocht voor een aantal van haar vriendinnen hier. Noorse traditie.

- We lezen inmiddels (ook echt, niet alleen plaatjes kijken) de regionale en de plaatselijke krant.

- We volgen de kinder kerstserie op tv.

- Ik heb tynnribbe gegeten. Het Noorse traditionele kersteten herinnert aan een tijd dat de mensen het niet breed hadden. Tynnribbe zijn eigenlijk speklappen. Maar dan op een hele speciale manier klaargemaakt. Het was best lekker, en ik ben geen liefhebber van speklappen.

- We bekennen het eerlijk: voor de Lutefisk zijn we nog niet klaar. Het artikel in de krant over de bereidning ervan, heeft geen goed gedaan. Lutefisk wordt bereid

 met caustic soda. Ja, inderdaad. Dat gebruik jij om de afvoer mee te ontstoppen. En niet eens te vaak, want dan tast het de kunststof van de buizen ook nog aan. De bereidingswijze te weten, heeft onze zin in Lutefisk sterk gereduceerd.

 

En hiermee zijn we aan het einde gekomen van 2013.

Wat je verder ook gaat doen met de feestdagen: hele fijne dagen. Heb het gezellig en goed met de mensen waar je van houdt.