Wat ook uitzonderlijk is, is de extreme droogte in grote delen van Noorwegen. Werd de rest van Europa geteisterd door hevige regenval, hier is al in geen weken neerslag gevallen. In combinatie met de harde wind van januari, leverde dat veel branden op. De branden in Lærdal (rond de 30 huizen in de as) en Flatanger (daar brandden in een dag tijd rond de 100 huizen af) zijn, meen ik, ook in Nederland in het nieuws geweest. De harde wind maakte het haast onmogelijk om de branden onder controle te krijgen. Daarnaast waren er echter ook heel wat lyngbrandjes. Lyng is een verzamelnaam voor al het lage struikgewas (bijv. bosbessenstruikjes). Hoewel het op heel Fosen en daarbuiten streng verboden was om buiten vuur te maken, waren er toch mensen die koste wat kost hun rotzooi wilden verbranden.
krantenfoto's Flatanger: http://www.adressa.no/nyheter/nordtrondelag/article9027703.ece
krantenfoto lyngbrand op Frøya (naburig schiereiland)
Sinds het laatste bericht zijn we een week naar Nederland geweest, dat was met de kerst. We hebben ons hart weer kunnen ophalen aan familiebezoek, andijvie, de top 2000, drop, maisbrood, rundervinken en kerstbrood-met-spijs. Op ouderjaarsgdag reisden we weer naar huis. We hebben het nog nooit zo rustig meegemaakt op Schiphol als op die dag. Het was fijn om weer in Noorwegen te zijn. Onderweg in Hell hebben we vuurwerk gekocht, bij een soort oliebollenkraam. De plaatsnaam deed ons vermoeden dat daar uitstekend vuurwerk te koop zou zijn :).
Ketil, Siri en Vegard, onze buurman en de twee kinderen die de kerst thuis doorbrachten, hadden goed op de katten gepast, en zo te merken hadden ze genoeg aandacht gehad. De kittens kwamen gelijk enthousiast op ons af gelopen.
Van twee van de kittens hebben we de afgelopen weken afscheid genomen. Het grijze Cyperse katertje is naar Ingrid gegaan.
Tussen de andere twee was het moeilijk kiezen! Al sinds onze vorige poes jongen kreeg, hadden we afgesproken om een eventueel lapjeskitten zelf te houden. In dit nest zaten er twee… De poes hiernaast had een dusdanige tekening rond de ogen, dat het net leek alsof ze een bandietenmasker op had. De lapjeszusjes waren onafscheidelijk. Het ging ons aan het hart om er een te kiezen. We vonden het zo zielig om die twee uit elkaar te halen...
Maar uiteindelijk hebben we toch een keuze gemaakt.
De poes met het Zorro masker is naar Aud, een collega van Folmer verhuisd. Die heeft daar gezelschap van twee honden. We hoorden dat ze die honden gelijk in het begin aardig op hun plaats wist te zetten, met een indrukwekkende hoge rug, dikke staart een geblaas. Hoewel het in het begin wennen was, is het toch wel fijn om weer een gewoon huis te hebben in plaats van een kattenkolonie. De lapjespoes is gebleven en heet nu Trix. Met uiteraard een verwijzing naar onze oranje wortels. In het Noors betekent Triks truuk. Dus een mooie dubbele betekenis.
Ach, en dat zielig, blijkt ook wel mee te vallen. Trix is vreselijk
ondeugend. Ze krijgt zelfs Robbie aan het spelen!
Na een dag bijkomen van de vliegreis, begon de school. Twee januari, alstublieft! Wij voelden ons verwende Nederlanders, met onze twee weken kerstvakantie. En er was geen sprake van een dag om er weer in te komen. Ja, Lieuwe had de eerste dag wat spelletjes. Maar de oudste twee gingen gelijk full speed aan de gang. Anne Lieke en Lieuwe zijn in het nieuwe jaar begonnen met juffrouw Blom, een programma om hun Nederlands verder te ontwikkelen. Vooral op de leeftijd van Lieuwe is het voor de taalontwikkeling van het Noors beter, dat hij zijn moedertaal blijft onderhouden. Het Nederlands, zijn eerste taal, fungeert op zijn leeftijd als een anker bij het leren van een andere taal. Eigenlijk logisch, hij kent van een heleboel begrippen die hij nu in het Noors leert, in het Nederlands ook de betekenis ook nog niet.
Een foto van Anne Lieke en Sytze, gekleed voor de laatste schooldag voor de kerstvakantie. Chique, hè? (ze hadden wel hun schoenen al uitgetrokken :).We hebben herdacht dat we een jaar geleden in het huis zijn komen wonen waar we nu wonen. Wat een onderneming was dat, terwijl we hier nog maar een half jaar waren! Het koopcontract moesten we lezen met het woordenboek ernaast. Maar heel fijn dat het hoofdstuk 'verhuizen' af is. We zijn nog steeds erg blij met ons huis. Dat is nu klaar, we hoeven voorlopig niet te verhuizen.
Verder begint het verhaal eentonig te worden. De kinderen gaan naar school, sport en muziek. Ik ga naar Stranda en ben aan het netwerken en solliciteren. Folmer is nog steeds grotendeels thuis. Hij werkt nu 10 %. Of toch nog maar iets uitgebreider?
Met Folmer gaat het naar omstandigheden goed. Op de in het begin door de huisarts voorgeschreven antibiotica reageerde Folmer erg slecht. Hij is toen op zoek gegaan naar een alternatief. Voor de kerstvakantie reisden we 1 dag per week naar Trondheim voor behandeling bij een bioresontantietherapeute. Hij reageert daar goed op, zijn toestand is sinds september sterk verbeterd. Na de kerstvakantie is de behandelfrequentie echter teruggebracht naar een keer per twee weken. Zijn lichaam heeft het daarmee merkbaar zwaarder. Dit is voor hem frustrerend, want hij zou graag qua werk de volgende stap naar 20% willen maken. Dat gaat nog niet.
Sytze is actief met school, drummen en sporten. En natuurlijk gamen. Vorige week was ik bij een zaal training van atletiek. Dit onderdeel was zwaar! Drie bankjes, trapsgewijs. Springen van de ene bank op de andere. Ze moesten dit een keer of 6 doen. Sytze is hier in het rood.
Anne Lieke gaat als een speer. Die hobbelt van feestje naar feestje, en ze heeft het naar haar zin. Gisteravond had ze een bal, georganiseerd door de 7e klas van de school van Lysøysund, voor alle kinderen van de 7e klas in de gemeente. Volgend jaar gaan ze namelijk over naar de ungdomsskole (8e klas), en dan komen de kinderen van Lysøysund en Vallersund hier naar Botngård. Dit bal was om elkaar alvast beter te leren kennen.
Ze is weer begonnen met dwarsfluiten. Dit jaar kon de muziekschool geen fluitleraar/-lerares bieden. Via onze buurman zijn we in contact gekomen met een jongen van 15 jaar, die we al bleken te kennen, omdat hij in het atletiekteam van Sytze zat. (Het is de jongen met het bruine t shirt hierboven), Hij speelt erg goed. Voorlopig gaat hij samen fluiten met Anne Lieke. Ze heeft na dik een half jaar pauze de fluit weer uit de kast gepakt. Het plezier is er weer, en dat is fijn.
Vorige week heb ik een training in het zwembad gehad van de kayakvereniging. Hier zijn een van de instructeurs en ik bezig met een kameraadredding. Of: hoe kom ik weer in mijn boot als ik omgeslagen ben? Een hele slimme manier!
Je kunt hier in de omgeving fantastisch kanoën. Op zee kun je echter maar beter goed voorbereid zijn.
Deze week ben ik voor het eerst een dag aan het werk geweest als invalkracht bij de kinderopvang. Bij Stranda ben ik wel zo'n beetje uitgeleerd. De volgende stap is om het Trøndersk, het dialect dat hier in Trøndelag gesproken wordt, onder de knie te krijgen. De kinderopvang leek me een prima plaats daarvoor, en daar hebben ze altijd invallers nodig. De eerste dag heb ik mijn ogen uitgekeken. Kleine kinderen, ik werkte in een groep met kinderen tussen een en drie jaar oud, die helemaal zelf een steile helling oplopen! Het is me wel duidelijk dat wij onze kinderen veel te beschermd hebben opgevoed. Bij de barnehage (kinderopvang) is een grote tuin. En die kleintjes die kunnen rustig een kwartier of langer ergens in een hoekje zitten spelen, uit het zicht van wie dan ook.
Ondertussen ben ik ook begonnen met een proefcliente, met haar doe ik een zelfonderzoek. In het Noors, ja. Heel stoer, en tegelijkertijd heel vertrouwd om te doen. En het proces bij de client gaat eigenlijk op dezelfde manier als dat ik gewend ben. De taal vormt daarin geen belemmering, al is het voor mij wel anders om te doen. De dame waarmee ik het onderzoek doe, praat ook nog eens dialect. Af en toe moet ik haar vragen het iets kalmer aan te doen, wanneer ze in het vuur van haar verhaal zit. Maar verder gaat het best. Ik heb een folder gemaakt in het Noors, en heb die al een aantal mensen voorgelegd en om een reactie gevraagd. De reacties waren erg positief. Dat biedt dus wel mogelijkheden. Het heeft echter tijd nodig. Gevoelsmatig vind ik het nu nog te vroeg om het aan te bieden op de markt. Maar dat er een markt voor is, is me wel duidelijk.
Een belangrijk wapenfeit: na driekwart jaar is eindelijk de officiële Noorse waardering van mijn diploma´s binnen. Dat was een behoorlijke tour de force, waarbij onderweg vele schimmige voetangels en klemmen opdoken. Het vergde behoorlijk wat doorzettingsvermogen en onverschrokkenheid om die te trotseren. Het instituut dat de waardering maakt heet het NOKUT. What's in a name, want een deel ervan heb ik tijdens die hele martelgang door de bureaucratische krochten van dit instituut ook wel eens in opperste vertwijfeling en woede uitgeroepen. Maar het moet gezegd worden: ik heb over de hele linie gelijk gekregen, en ik heb nu zwart op wit dat ik compleet mastersopgeleid ben. Binnen is binnen.
Vandaag (16 februari) regent het voor het eerst sinds oud en nieuw. Heerlijk om dat weer eens een echte regendag te hebben. ook natuurlijk er fijn dat het brandgevaar nu grotendeels geweken is. Maar we willen natuurlijk SNEEUW!!!.Dat is voorlopig nog niet voorspeld en we wachten rustig af.
Ondertussen zijn de Olympische spelen alweer een week aan de gang. We volgen deze op de noorse TV. Het wordt hier uitgezonden op drie kanalen zodat alles live te volgen is. En met twee landen die we willen volgen is het druk. Voor Nederland is er uiteraard het schaatsen maar niet veel meer. Er doen wel Nederlanders mee bij andere sporten, maar niet echt voor de ereplaatsen.
Noorwegen doet echter mee aan de meeste sporten waarbij vooral het langlaufen belangrijk is. Iedereen (nou ja het grootste deel) hier leeft mee met langrenn (Noors voor langlaufen). Het is op die momenten erg rustig in de winkels. Er is nu ook veel kritiek op het team dat zorgt voor de wax op de skies. Dat gaat niet goed zodat de skiers niet glijden en dus niet winnen.
Op de 30 kilometer deden de Noorse dames het trouwens wel heel goed. Ze eindigden op de eerste 4 plaatsen. De 4e dame kwam 3 minuten later aan dan de eerste 3 (die zaten vlak achter elkaar) Grote favorieten waren Marit Bjørgen en Terese Johaug, die werden 1 en 2. Ole Bjørndalen won op de biathlon, en is op 40 jarige leeftijd de best presterende man ooit op de winterspelen. Zijn eerste Olympische spelen waren die in Lillehammer in 1994.
De Noorse mannen doen het goed met curling. Ze staan in de halve finale en trekken de aandacht met hun mooie broeken. Bij het alpine skien doet Noorwegen ook goed mee en wint regelmatig medailles.
Andere sporten waarbij Noorwegen mee doet zijn ijshockey, rodelen, schansspringen.
Verder kijken we natuurlijk met verwondering naar de Nederlandse schaatsers die alles lijken te winnen. Onze buurman is een fanatiek schaatser en toen ik hem tegen kwam sprak hij me aan over de Olympische spelen. Erg leuk om naar te kijken maar dat schaatsen is echt niks aan. Ja heeft hij wel gelijk in denk ik, maar we genieten wel van de succesen die de schaatsers behalen.
Soms vond Robbie dat het wel genoeg was geweest. Hij had zo zijn eigen manier om duidelijk te maken dat hij ook aandacht wilde.Nog twee weken en dan hebben we hier in de ijshal het WK voor junioren en de finale van de wereldbekerwesdtrijden. Ben benieuwd hoe de nederlanders zijn op die leeftijd. De wedstrijden zijn te volgen via een livestream vanuit de ijshal. Dus voor wie geinteresseerd is zullen we tegen die tijd de link op de blog zetten.
Deze week hebben de kinderen wintervakantie. We zijn naar Momyrstua geweest in Åfjord,( een soort herberg). Daar bivakkeerde een groep mensen waarvan we er een aantal kenden.
Bij Momyrstua was wel sneeuw gevallen, genoeg om te langlaufen en sleeën. Heerlijk met veel zon. Onderweg was het wel raar want tot 5 kilometer voor Momyrstua was er weinig tot geen sneeuw te bekennen en dan voel je je wel wat vreemd met ski's op het dak. Maar gelukkig was er genoeg sneeuw.
Donderdag ben ik (Renske) met Sytze en Anne Lieke naar Trondheim geweest, op 'bytur' (stadreis). We zijn met de boot vanaf Brekstad gegaan. Al met al duurde de reis maar 50 minuten! Met de auto doe je er ruim 2 uur over (met een veerboot onderweg). De bootreis is adembenemend. Je hebt prachtige vergezichten over het Trondheimfjord. Niet te geloven dat die vergezichten minder interessant zijn dan dat telefoonschermpje! De generatiekloof tekent zich hier duidelijk waarneembaar af. In de stad hebben we wat kleren gekocht, en rondgekeken. Sytze vond het maar niks als Anne Lieke en ik door de rekken aan het struinen waren, maar over het algemeen kwamen we er wel uit.
Gisteren zijn we bij Nynke geweest voor een nieuw bakavontuur. Ditmaal knackebrød oftewel crackers. Erg lekker en leuk om met anderen te bakken. We hebben ons ook weer prima vermaakt met allerlei spelletjes.
En toen was de vakantie voorbij. Voorlopig zijn we weer even bij. Het gewone leven is weer begonnen, en dat is ook weer prettig. Vandaag was er in de gemeente een referendum over het samengaan van de gemeente Bjugn met Ørland (waar Brekstad in ligt). Maar daarover de volgende keer meer. Ha det!
