Eerste schoolweek

Drie kinderen op de wereld zetten, dat is pure hoogmoed. Dat heb ik al vaker gedacht, en dat denk ik nu weer. De kinderen zijn vorige week met school begonnen, en wij als ouders hebben het gevoel dat we het er meer dan druk mee hebben. Drie kinderen, drie roosters en drie keer huiswerk en aanverwanten. Met Lieuwe worden we bijvoorbeeld geacht iedere dag samen een bladzijde te lezen en vragen over de tekst met hem te beantwoorden. Over elk kind hebben we wel gesprekken gehad om de overgang van het Nederlandse onderwijsssysteem naar het Noorse enigszins soepel te laten verlopen.

School met plein.....

......en 2 maal speelvelden die ook onderdeel uitmaken van het plein.

Verder hebben we dan nog het voetballen, waar ondertussen alle drie de kinderen op zitten. Voetbal is samen met handbal de nationale sport, ook voor meiden. Van maandag tot en met donderdag heeft er iedere dag minstens een kind een wedstrijd of een training. Voordeel: nooit meer zaterdagochtend om 8 uur opstaan. In de winter kunnen we het af in het dorp, maar de jongens trainen op dit moment nog op een plaats waar ze gehaald en gebracht moeten worden.

Gisteren had Anne Lieke haar eerste wedstrijd. Hier speelt ze in zwart tenue, ze is in balbezit.

Tot slot zijn er nog de muzieklessen. Sytze kan na de eerste keer zelf gaan, maar de eerste keer ga je toch even mee. Bij Lieuwe moest er toch iemand bij blijven, en dat zelfde geldt voor Anne Lieke.

Wanneer je dit allemaal gaat inroosteren dan zul je zien dat er samen met schoonmaken, boodschappen doen en koken geen tijd meer over blijft. We hebben deze week geen doos uitgepakt. Die baan zoeken, is pure utopie. Nog eerder overweegt Folmer om voor volgende week vrij te vragen en maar gewoon minder te gaan werken.
Pizza is volksvoedsel nr.1 in Noorwegen, en na een week stressen om ergens tussendoor nog iets te kunnen eten, kan ik me dat levendig voorstellen! Je bent al blij als je bloedjes iets te eten krijgen, laat staan dat het nog verantwoord zou moeten zijn ook.

Het weekend daarentegen is heerlijk leeg. De Noren reizen dan naar hun hut in de bergen, en voor de Noren die in de bergen wonen, gaat de reis naar de kust.

Overigens gaat het goed op school, dat wil zeggen dat de kinderen er alle drie met plezier heen gaan. Je moet rekenen dat Sytze weliswaar redelijk in staat zal zijn om duidelijk te maken wat hij wil zeggen, de andere twee zullen daar meer moeite mee hebben. Dat in aanmerking genomen heb ik grote bewondering voor het lef en het doorzettingsvermogen van alle drie.

Afgelopen weekend hebben we, in het kader van de integratie, ons gewijd aan een typisk Norsk aktivitet: het plukken van bosbessen. We hadden de struiken met zwarte bessen en frambozen uit onze tuin leeggeplukt,

.... en hadden de lekkere smaak van zelfgemaakte jam te pakken.
Wij zochten een mooi plekje op, en stroopten de mouwen op....

 

....resultaat:



We hebben alle potten verzameld die we hadden. In Nederland hadden we een heleboel naar de glasbak gebracht. Ondertussen is dit van de totale oogst gemaakt:

3 ½ potten frambozenjam, 4 potten zwarte bessen-ananasjam (erg lekkere combinatie) en 4 potten bosbessenjam. 2 ½ kilo zwarte bessen hebben we voorlopig in de vriezer gedaan. Binnenkort zullen we opnieuw aan de bak moeten, dan zijn de pruimen rijp van de boom die in onze tuin staat. En dat zijn er erg veel!

Tot slot nog 2 mooie plaatjes vanuit het raam.

 

 

 

Vakantie en een beetje meer

Het hoogste punt binnen de gemeente is de Kopparen, een berg van 480 m. hoog. Op zich niet zo specaculair, maar wanneer je bedenkt dat je je een paar kilometer verder op zeeniveau bevindt, is het toch wel een behoorlijk hoogteverschil.

De Kopparen beklommen we op een dag dat we de bergschoenenvan Sytze niet konden vinden. De tocht naar de top is gemakkelijk, dus goed te doen op gympen. Het had de dagen tevoren flink geregend, we rekenden niet op mooi weer. Dat was een misrekening. Het werd binnen de kortste keren prachtig en warm. Alleen de hoeveelheid water in de beken getuigden nog van het slechte weer ervoor.

Het lopen naar de top, zo ontdekten we, is een geliefde bezigheid van de bewoners Botngård, en dan vooral onder de 60+ ers. Heel wat kwieke ouderen stoomden ons met het grootste gemak voorbij.
Vanaf de top van de Kopparen had je een magnifique uitzicht over de omgeving.

Als je goed kijkt op dit plaatje, zie je in het midden (iets verder naar linksboven, daar zie je ook nog een klein stukje van het fjord) de ijshal van Botngård liggen. Het water rechts van het midden is een hoger gelegen meer.

Verder zijn we deze week naar Trondheim geweest, we hebben ons gemeld bij de immigratiedienst en bij het bevolkingsregister. Dat levert ons het felbegeerde fødselsnummer op, we ontvangen dat over twee weken met de post. Met dat fødselsnummer, vergelijkbaar met het Nederlandse sofinummer, kunnen we telefoon aanvragen (een internet abonnement liep al, gelukkig), de verzekering regelen, een auto op onze naam laten zetten, een autopass aanvragen (geeft 50% korting op de veerboten!) kortom: je wordt erkend als volwaardig Noors staatsburger. We moesten een poosje wachten tot we aan de beurt waren.

 Daarna even de benen strekken/even bijkomen in een park.

Aan het einde van de middag was ook de verzekering van de auto geregeld. Dat had ons op de nek gezeten. We kunnen nu een jaar lang verzekerd doorrijden met onze Nederlandse auto. Dat geeft ons de tijd om op zoek te gaan naar een andere.
De Ikea, die ook nog op ons programma stond, schoot erbij in. Niemand had er meer echt zin in. Terug naar huis. Boven het fjord hing in de verte een fikse bui.

Al varend gaat de klep al weer open.

In de dagen die volgden pakten we steeds in de ochtend een aantal dozen uit, en in de middag gingen we zwemmen. Omdat we de omgeving wilden verkennen, gingen we iedere keer naar een ander strandje.

Eerst een meertje.... (heel koud)

 toen in het fjord van Botngård...



En in het grote fjord bij Brekstad (met een fantastisch uitzicht)...



Conclusie: allemaal voor herhaling vatbaar.

In het laatste weekend voor de school begint, is er een voetvaltoernooi in het nabijgelegen Brekstad. Beide jongens doen mee. De eerste dag was super, lekker weer, kermis, in Brekstad allemaal kraampjes... Er zijn 122 teams aanwezig, er worden 248 wedstrijden gespeeld. Een enorme organisatie!

Team van Sytze...



team van Lieuwe...



Na afloop van de wedstrijd handen schudden...

....En na afloop: de medaille!

En tussendoor krijgen we ook wat mee van het feest er omheen.

Het team van Sytze speelt heel goed: ze gaan door naar de halve finale. De volgende dag wordt die om 8.10 gespeeld. Om 1/2 7 gaat de wekker. Oef!

Bij het schrijven van de blog krijg ik net via sms de einduitslag van de 1/2 finalewedstrijd door: gewonnen met 12-0! Om 11 uur gaan we kijken naar de finale, in de stromende regen. De laatste wedstrijd gewonnen. Een mooie wedstrijd, 6-3 voor FK Fosen, de club van Sytze. Ze winnen de beker van hun poule.

De laatste en de eerste loodjes

De laatste week was druk en hectisch. Aan inpakken waren we in de laatste schoolweek nauwelijks  toegekomen. Nu begon het grote onttakelen. Het huis werd steeds meer een dozenpakhuis.

En hoewel we het laatste halfjaar al veel hadden weggegooid, tot op het laatst kwamen we van die vergeten nesten van opgeslagen spullen waarvan we een hoop hebben weggegooid. Wat dat betreft is verhuizen een paardenmiddel, maar wel effectief om een hoop overbodig huisraad de deur uit te doen. Op vrijdag werd de container opgehaald.

De laatste dagen hebben we gegeten met ouders en Rein (onze trouwe vriend). En deze en gene wipte binnen om dag te zeggen.
En ondertussen opnieuw de nodige dingen om te regelen. Iedere keer was er weer wat af te zeggen, door te geven of aan te melden.
Op zaterdagavond was al duidelijk dat we het niet zouden redden met het aantal dozen. Op zondag waren ze op. De keuken moest nog ingepakt worden :) De verhuizer had ook geen dozen meer.

Op maandag 30 juli was de grote dag. Broer Wim had dozen gehaald bij de bouwmarkt. We hadden in totaal 3 man om ons te helpen. Maar wat een klus! Onze verhuizer kwam om 9 uur, toen stonden we al een poos in te pakken. Om 7 uur 's avonds reed de vrachtwagen weg. Ook de kinderen hebben gewerkt als paarden.
's Avonds moesten we nog de lijsten voor de douane doormailen naar de verhuizer. We hadden het huis van onze buren tot onze beschikking. Daar hebben we gegeten, Hanneke (Folmer zijn moeder) had voor ons gekookt. Daarna de laatste dingen uit de vriezer, vragen of onze schoonmakers nog één keer wilden komen voor de eindschoonmaak en om het laatste afval naar de stort te brengen en naar bed.
De volgende ochtend hebben we de katten in de bench gedaan, de auto gepakt ontbeten, en toen gingen we rijden. Rein, Hanneke en Jasper hebben ons uitgezwaaid. Dat was een emotioneel moment. De buurvrouw kwam nog gauw aanrennen in haar ochtendjas om ons ook uit te zwaaien.

In de auto hadden we een mooi luisterboek. Fijn om de gedachten wat af te leiden. Geen files onderweg.

De reis met de katten vonden we spannend. We wisten niet hoe het op de boot zou gaan. we hadden een plaats voor hen in het asiel geregeld. Eenmaal bij de boor kregen we voorrang. Binnen 5 minuten waren we op de boot, langs alle lange rijen.

Uiteindelijk besloten we de katten in de auto te laten, dat bleek te mogen. Het asiel zat vol met kefhondjes. Vooral Robbie zat in de auto al verstijfd van schrik bij het doordringende geblaf.

De reis met de boot was evenals de vorige keren, heerlijk. eenmaal in de hut hebben we gegeten en vervolgens werden de bedden uitgeklapt. Folmer en ik vielen gelijk in slaap, de kinderen hebben zich vermaakt met I-pad en andere elektronisch tijdverdrijf. Later in de middag kwamen we enigszins bij. De katten mochten we om 5 uur bezoeken, ze maakten het goed. Ze hadden zich letterlijk bij hun verblijf neergelegd, en zo te zien hadden ze gegeten en gedronken. We waren opgelucht dat te constateren. 's Avonds hebben we een hamburger met friet gegeten in het 50er jaren restaurant.
De zee was vrij ruw op het stuk tussen de noordpunt van Denemarken en Noorwegen. Folmer en ik werden er wakker van. Gelukkig sliep Anne Lieke door. Zij heeft slapen op een boot lange tijd spannend gevonden, het was wel fijn dat ze niets meekreeg van de deining.
De volgende ochtend hadden we oponthoud omdat de laadklep van de boot niet helemaal naar beneden wilde. Na drie keer weer opgehaald en neergelaten te zijn, werd de opperman met het handboek opgetrommeld, en warempel, na nog twee keer proberen konden we rijden. Vervolgens moesten we langs de douane, vanwege de katten. Snus haar chip gaf geen probleem, maar Robbie zijn chip was onvindbaar. De douane-dame maakte er geen probleem van. Robbie reageerde duidelijk op zijn naam, we vermoeden dat wel het vertrouwen gaf dat hij bij ons hoorde.

Om 11 uur konden we rijden. De reis naar het noorden ging voorspoedig. We hadden nog twee luisterboeken. Vooral "De koning van Katoren", gekregen op ons afscheidsfeest van Elzerieke en Merijn, viel erg in de smaak bij ons allemaal. Toen we halverwege de laatste cd waren, arriveerden we bij het veer naar Brekstad. We namen de boot van 20.00 uur. Vanaf daar was het nog 15 kilometer naar Botngård. Daar kwamen we om half 9 aan. We hebben de sleutel en twee luchtbedden opgehaald, en zijn naar ons nieuwe huis gereden. De volgende dag bivakkeerden we in een leeg huis. Achteraf bekeken was dat een rare dag, het voelde allemaal wat onwerkelijk. In het nieuwe huis liep nog een internet-abonnement, en dat werkte al vrij vlug, vooral voor de kinderen was dat fijn. Die zochten gelijk contact met vrienden en vriendinnen. Verder stonden Kirsten en Julien, de Nederlandse kinderen waar Sytze en Anne Lieke in de Pinkstervakantie al kennis mee gemaakt hadden, vrij snel op de stoep.

Op vrijdag 11 uur kwam de verhuiswagen.

We hebben een paar keer verzucht dat wanneer we alles van tevoren hadden geweten, we de boot een dag later geboekt zouden hebben. Achteraf bekeken is het eigenlijk prima verlopen. Het was wel fijn om na de reis een dag bij te komen voordat we uit moesten laden.
Ook nu hadden we prima hulp: Kirsten en Julien hielpen mee, en 2 Nederlanders die ons voorgegaan zijn. Al met al was de klus om 4 uur geklaard. En toen begon het uitpakken en opbouwen.

Ach, het leven in een chaos heeft zo zijn leuke kanten. Je kunt er een hoop lol beleven.

Het heeft nog even geduurd voor we alle onderdelen van alle bedden gevonden hadden. De hoekstukken van ons bed zaten, uiteraard, in de laatste doos die Folmer doorzocht.
Het was fijn alle spullen hier te hebben. Wonderlijk om te merken hoe de jou vertrouwde spullen bijdragen tot een gevoel van thuis zijn. Het ontheemde gevoel van de eerste dag verdween meer en meer met de komst van de verhuiswagen en vooral toen we in de dagen daarna de dozen uitpakten.
Veel dozen staan nog steeds in de garage.

En ook hier moet veel geregeld worden. Ondertussen kunnen we post ontvangen (we vrezen dat een deel van de post retour afzender is gegaan, omdat we een aantal dagen niet geregistreerd waren), we hebben een bankrekening en een inboedelverzekering, de elektriciteitsmaatschappij kent ons.
Inmiddels wonen we hier precies een week. We zijn de afgelopen week voornamelijk bezig geweest met het inrichten van ons huis, was veel passen en meten vereist omdat we met minder ruimte toe moeten dan in ons vorige huis, maar het gaat heel goed. En het is een fijn huis. En.... met een prachtig uitzicht!

Of zo met mooi weer...