Winter!!!!!!!!!!!

Van de herfst zijn we in een keer in de winter terecht gekomen. Sinds donderdag sneeuwt het. Ondertussen heeft het ook al gedooid, maar vannacht is er weer een pak gevallen. Vergeleken met Nederlandse maatstaven is het alleen maar mogelijk om in superlatieven te spreken! We zijn nu al onder de indruk, en de echte winter moet nog beginnen!

Donderdag en vrijdag naar school lopen was een feest. Sneeuwballen gooien, glijden.... ben benieuwd of het de hele winter zo leuk blijft! Vandaag op zaterdag werden we wakker met een fikse sneeuwlaag van toch zeker 20 cm. Veel sneeuwballengevechten en een sneeuwpop maken.

Foto vanuit onze woonkamer, achter ons huis (inderdaad, het fjord is niet te zien).

Foto uit het keukenraam, op straat.

 

De straat, voordat de sneeuwschuiver was geweest.

Boven op de Bratlia, uitzicht over dorp en fjord.

 

Sneeuwpop maken

 

 

Herfstvakantie

De herfstvakantie is inmiddels achter de rug, de herfst is echter volop aanwezig. Op dit moment klettert de regen tegen de ramen, en de komende dagen (eigenlijk vooral nachten) gaan er indrukwekkende hoeveelheden regen vallen. Je hoort mij echter niet klagen. We hebben fantastische weken achter de rug. En ondertussen zijn we weer allemaal voorzien van jassen en broeken: het deert ons allemaal niet meer. Zoals ik al eerder heb gezegd: volgens de Noren bestaat er geen slecht weer, alleen slechte kleding. Je moet er ook niet op rekenen dat de utenskole afgelast wordt vanwege het weer! Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.

De eerste dag van de vakantie ben ik naar Brekstad gefietst, met Ingrid (collega van Folmer). In Brekstad hebben we gewinkeld en ergens een broodje gegeten. Ik was uit op schapenvlees, naar wat ik wilde was al uitverkocht. En om nou met een complete achterpoot van een schaap in mijn fietstas terug te fietsen, zag ik niet zitten. Dus keerde ik onverricht ter zake terug. Maar Ingrid heeft me wel een hele leuke winkel laten zien, met een indrukwekkend uitgebreid knutselassortiment! We hebben likkebaardend staan kijken bij allemaal pakketten om zelf snoepjes te maken.Op de terugweg begon het te regenen.

 In de herfstvakantie was Sytze jarig. Laat Folmer nou net een cursus in Trondheim hebben op de verjaardag van Sytze! Je eerste verjaardag in een vreemd land vieren, zonder vader, dat vonden we geen optie. Alternatief: met het hele gezin mee naar Trondheim, met zijn allen in een hotel. Dat hebben we gedaan. Het waren drie leuke dagen. We hebben eerst Ragnhild opgezocht, onze eerste Noorse juf, die ondertussen in Trondheim woont, samen met man Wouter. Zij hebben ondertussen 2 kleine kinderen, die een magische aantrekkingskracht op onze kinderen hadden.
We hadden in het hotel twee kamers naast elkaar. Bij het inchecken werden we geholpen door een enigszins warrige Noorse. Ze had ons 2 kamers gegeven die een eind van elkaar vandaan waren. Wij gingen terug naar de balie en vertelden haar: 'dit is niet de afspraak, wij willen 2 kamers naast elkaar.' Vervolgens kregen we de sleutel van een andere kamer. Die werkte niet. Dus gingen we weer terug naar beneden. Vervolgens werkte de sleutel wel, maar kwamen we terecht op een kamer waar al andere mensen zaten. Dus gingen we wéér terug naar beneden. 'Nou', zei de dame, 'je kunt wel kamers naast elkaar krijgen, maar dan moet je wel bijbetalen. De andere kamer is van een andere prijsklasse.' 'Nee', zeiden wij, assertief als we waren, 'we zouden 2 kamers naast elkaar krijgen'. De dame was ondertussen steeds zenuwachtiger aan het worden. Wij kregen uiteindelijk de sleutel van een andere kamer, die een kleine keuken bleek te hebben. Dat is natuurlijk nooit weg met een gezin!. Je moet even geduld hebben en op je strepen staan, maar dan heb je ook wat.
De volgende dag eerst cadeautjes uitpakken.

Daarna hebben we de stad bekeken en zijn naar het Wetenschapsmuseum geweest. Trondheim is een veelkleurige stad, aan de monding van de rivier Nidelva. Er staan met over het algemeen houten huizen, die in allerlei verschillende kleuren geverfd zijn. Dat geeft een warm en vrolijk straatbeeld. Trondheim is lang de hoofdstad van Noorwegen geweest en heeft een rijke historie. In de 7e eeuw werd de eerste koning er gekroond, maar ook daarvoor speelde de stad al een centrale rol in politiek Noorwegen.
's Avonds hebben we gegeten in een restaurant op 78 meter hoog, in een nog werkende televisiemast. Het restaurant draaide heel langzaam rond, de zijkanten bestonden uit allemaal ramen. Het leverde een spectaculair uitzicht over Trondheim op, terwijl de avond viel.

De volgende dag zijn we naar het Pirenbad geweest. Dat is een tropisch zwembad, met alle toeters en bellen die zo'n bad zo leuk maken.

 Hier zijn ook een aantal hele hoge duikplanken, de hoogste was 10 meter. Sytze had zijn zinnen er op gezet dat hij er af wilde springen, en verdomd, hij deed het ook nog! Eerst met trillende knieën, maar daarna kreeg hij er geen genoeg meer van.

 Anne Lieke en Lieuwe deden het iets bescheidener.

 Toen we uitgezwommen waren, hebben we gepicknicked in een park met van alles wat over was,

vervolgens hebben we een niet-werkende I-tuneskaart teruggebracht naar de Elkjøp en daarvoor een andere gekregen, en daarna hebben we Folmer opgepikt, en zijn  we teruggereden naar Bjugn.

De rest van de week hebben we onze verkenningstocht in de omgeving voortgezet, en hebben we de meest prachtige zonsondergangen gezien, die je maar kunt bedenken.

Hier volgt nog een foto.


Op zaterdag hield Anne Lieke haar verjaardagsfeestje. Ze had 6 meisjes uitgenodigd. Het was supergezellig, en ik kan alleen maar zeggen dat ik diepe bewondering heb voor onze dochter. Folmer en ik zaten in de keuken bloednerveus op elkaars nagels te bijten, terwijl zij haar rol als gastvrouw met flair speelde onderwijl de meest indrukwekkende Noorse zinnen produceerde.

Dugnad

In Noorwegen hebben ze een gebruik, dat we in Nederland niet, of niet meer, kennen: dugnad. Wanneer er klus geklaard moet worden waar geen gemeenschapsgeld beschikbaar is, dan worden de buurt- of dorpsgenoten opgetrommeld en steekt iedereen de handen uit de mouwen, om te helpen. Vaak is er koffie, thee en wat lekkers. In Botngård werd het centraal gelegen voetbalveld opgeknapt: er moest nieuwe grond opgebracht worden om de velden te egaliseren. Volgende stap is dat er hekken omheen komen. Aan de lange kant komt een laag hek met bankjes erop, fijn voor de ouders. Wij ontvingen een rondschrijven op de voetbaltraining, en togen er met de hele familie op af. Per slot van rekening is dat ook een mooie gelegenheid om mensen te leren kennen! Bovendien zijn we  grootverbruikers, met drie kinderen op voetbal. Dan mag je ook wel meehelpen.

Het was hard werken, met de vette klei die over het veld verdeeld  moest worden. Binnen de kortste keren hadden we plateauzolen van een centimeter of 10.
Het buitenseizoen is ten einde, de trainingen zijn vanaf nu in de naastgelegen ijshal.

Inmiddels heeft de gemeente het hek aan de kopse kanten van het veld al geplaatst, en de kanten mooi gemaakt. Ziet er goed uit!




 We hebben de afgelopen weken mooi weer gehad. In het weekend trekken we er dan ook op uit om de omgeving te verkennen.

  

 Meestal doen we dat met zijn allen, zoals hier boven. (Heb de laatste foto geplaatst omdat er zo mooi op te zien is hoe groot Sytze al weer geworden is. Hij is nu al 1.70 meter!). Op een vrijdagmiddag hebben we snel een maaltijd bij elkaar gesprokkeld en zijn we naar Vallersund gegaan. Daar staat een gapahuk (schuilhut) waar we gepicknicked hebben.

Een hele enkele keer kunnen we met zijn 2en op stap, onder schooltijd. Op deze wandeling kwamen we onderweg een mooie picknickplaats tegen, met een grill. Ook al is wandelen niet echt favoriet, daar willen de kinderen ook vast wel eens naar toe!

Anne Lieke is, behalve met voetbal, ook met een andere sport begonnen: kunstschaatsen. Een paar jaar geleden is hier een Nederlandse dame neergestreken, die in Nederland de toppers coachte. Nu coacht ze groepen in Trondheim, en probeert ze hier in het dorp iets op te bouwen. Het is voor Anne Lieke fijn, om in haar eigen taal aangesproken te worden.
De Noorse meiden zijn echter (nog?) niet zo fanatiek. Zo komt het regelmatig voor dat wanneer het mooi weer is, Anne Lieke privéles heeft. De ijshal is overigens fantastisch. Wanneer een van de kinderen training heeft, gaan de anderen regelmatig mee. Je ontmoet er altijd wel iemand om mee te spelen.


Sytze gaf aan het begin van dit schooljaar aan, dat hij wel wilde leren drummen. In het leren spelen van een instrument, daar konden wij ons wel in vinden. We hebben nog even voorzichtig gevraagd of viool of gitaar ook een idee was, maar nee. Het moest drummen worden. Vooruit maar. En uiteraard moet er dan ook na een poosje een drumstel komen, je leert het natuurlijk niet van 20 minuutjes les in de week en een beetje roffelen op de tafelrand.  Dus, we hebben een drumstel uitgezocht. Finn.no, Marktplaats, Internetwinkels in Nederland en Noorwegen afgestruind.... Al gauw bleek dat de drumstellen in Nederland, zoals eigenlijk de meeste dingen, veel goedkoper waren, en niet zo'n beetje ook! Maar ja, hoe krijg je een in Nederland aangeschaft drumstel hier in Noorwegen? Nou vonden we een gerenommeerd bedrijf, dat ook naar het buitenland verstuurde. Mooi zo! Op het moment van bestellen had ik me eigenlijk niet zo verdiept in hoe dat zat met inklaring, en douane enzo. Gewoon even niet aan gedacht. Ondertussen zijn we op dit punt heel veel wijzer geworden. Volgens mij hebben ze het ijzeren gordijn in zijn geheel verplaatst naar de Noorse grens, en is de douane de poortwachter. Er komt dus niets het land in, dat niet uitgebreid onderzocht is en waarvan ze niet het naadje van de kous hebben gevonden. Zelfs op de envelop naar oma Hanneke, met een zelfgemaakt schilderijtje, een tekening en een foto, moest vermeld worden wat de inhoud was en hoeveel de waarde ervan bedroeg. Resultaat: je moet lang wachten op je zending uit het buitenland, en er nogmaals BTW (hier mva) over betalen. Maakt niet uit: het drumstel was alsnog flink goedkoper dan wanneer we hetzelfde stel in Noorwegen hadden aangeschaft, en nu werd het ook nog bij ons thuis bezorgd. Maar toen ging het uiteindelijk toch bijna mis: het eerste pak was gearriveerd en konden we ophalen, het tweede was zoek. Ook via Track & Trace, een opsporingsservice van de Post, niet terug te vinden. Wat nu? We kregen het nu toch wat benauwd. Grote opluchting toen een halve week later alsnog een bon van de post in de brievenbus lag. We konden het pak ophalen op het plaatselijke Postkantoor. Sytze en ik gingen er gauw heen. Eenmaal bij het Postkantoor gekomen, doemde de volgende hindernis op. We konden praten als brugman: maar we kregen het drumstel niet mee. Eerst omdat de code niet klopte. (Ik had het gevoel dat we in dat spotje over die verloren opblaaskrokodil terecht waren gekomen. Meisje en moeder gaan naar de kassa, om het verlies te melden. Krokodil ligt op de kast, maar ze moeten eerst een formulier invullen, en ze krijgen de krokodil niet mee.) Wij staan daar met een bon waarop staat DDrum. Op de doos staat heel groot: DDrum. Maar nee, ze mogen het pak niet meegeven. Uiteindelijk, na lang praten (zo oefen je de taal wel mooi) was dit niet meer het heikele punt. De dame wilde op dit punt wel toegeven. Maar nu moesten we over dit pak, net zoals bij de eerste doos, opnieuw de volle mep inklaringskosten à NOK 1225 betalen. We zijn onverricht ter zake naar huis gegaan: de dame zou het opnemen met de Douane in Oslo. De volgende dag teruggegaan, en toen kon ik wel wat begrip opbrengen voor het standpunt van de dame, en zij ook voor dat van mij. Dat beetje vriendelijkheid werkte al een stuk prettiger. Maar het kon nog wel een paar dagen duren voor er duidelijkheid kwam of het nou al of niet om één zending bestaande uit twee dozen ging.
Het heeft nog een halve week geduurd, toen heb ik zelf de Post in Oslo gebeld. Ik kreeg een vriendelijke dame aan de lijn, die een paar opties aanbood. Het was ergens fout gegaan, dat zag zij ook. Vervelend, maar die fout kon wel weer rechtgezet worden. De snelste optie was, om gewoon te betalen en de teveel betaalde mva vervolgens terug te vragen bij de douane. (De leverancier had ondertussen al aangegeven dat ze de extra kosten voor hun rekening wilde nemen, de onduidelijkheid was deels ontstaan door hen.) Uiteindelijk hebben Sytze en ik 8 dagen nadat het eerste pak op het postkantoor was gearriveerd, het tweede pak opgehaald. Daar zat het drumstel in!
Hij heeft hem vervolgens, alleen met hulp van Lieuwe, in elkaar gezet. Petje af! En nu kan hij 'los'.
Het is trouwens een elektronisch drumstel. Past een koptelefoon op ;)

Snusje was deze week heel fanatiek met een pompoen waar oogjes op geplakt waren. Het was haar prooi.
Heel mooi, hoe ze daarmee trots rondparadeerde. Natuurlijk net niet wanneer ik een foto wilde maken. Dit is de enige waarbij het enigszins lukte.

En tot slot: een foto van het fjord. Zo mooi....

De kinderen hebben op dit moment herfstvakantie. Maar daarover binnenkort meer.