Wij hebben ons eerste bezoek uit Nederland gehad: Rein is een weekend bij ons op bezoek geweest. Dat was erg gezellig.
Verder hadden we een drukke week. We hebben 2 oudergesprekken op school achter de rug. Fijn om te horen dat met de kinderen alles goed gaat. Kinderen gaan hier mee met het oudergesprek. We waren dat al gewend van groep 8 op de Peter Petersenschool, maar hier gebeurt dat in alle klassen. Het derde gesprek (over Lieuwe) volgt volgende week.
Ondertussen ben ik (Renske) sinds de herfst vakantie dagelijks te vinden op school om te helpen met Noors in de klas bij Anne Lieke en Lieuwe, en ook met de andere lessen. Vooral Anne Lieke had een bruggetje nodig, het niet begrijpen wat er in de klas gebeurde frustreerde haar en dat kostte veel energie. Lieuwe heeft gelukkig een juf die het hem redelijk gemakkelijk maakt om aan te haken, en het tempo ligt in zijn klas natuurlijk ook een stuk lager. En voor Sytze is een aangepast programma gemaakt. Anne Lieke viel wat dat betreft tussen wal en schip.
Gelukkig hebben de kinderen het alle drie wel naar hun zin op school. Er wordt ook van alles georganiseerd buiten de lessen om. De klas van Anne Lieke had vorige week een schrijver op bezoek, 2 weken ervoor was er een professionele liedjesschrijver in de klas geweest die met de klas aan het werk was gegaan. En vorige week was er ook een open middag ('Vi Kan', oftewel 'Wij Kunnen'), waarbij ouders en grootouders in de klassen konden komen kijken.
Klas van Anne Lieke
Klas van Lieuwe
Het is echt niet te geloven hoe snel de kinderen zich steeds meer kunnen redden met het Noors! Ik leer Anne Lieke en Lieuwe nu nog Noors, maar ik schat in dat dat met een half jaar echt over zal zijn. Dan kunnen ze mij bij gaan spijkeren!
Deze week hield ook de muziekschool een sammenspill. Niet wetende wat we daar nou precies van moesten verwachten, gingen wij dinsdagavond in spijkerbroek naar het Kulturhus. Bleek het om een bijna avondvullend programma, zeg maar een echt concert te gaan! Met dito prijskaartje, overigens.
Wij wonen hier op zich prima, maar qua ruimte houdt het echt niet over. Drie levenslustige kinderen maken een appartement als de onze al snel klein, en je wilt toch ook niet de hele rijd 'rustig, rustig' hoeven roepen. (Er zijn tijden dat ik ernstig medelijden heb met onze benedenbuurvrouw, die ik maar zo goed mogelijk te vriend houd door regelmatig een praatje te maken. Een keer ging ze midden in de nacht keihard plaatjes draaien, en ik verdenk haar nog steeds van een wraakactie in onze richting.)
Het prachtige uitzicht vergoedt veel, maar niet alles. En toen we Rein weer naar het vliegveld hadden gebracht en enigszins daas naar huis terugreden, wisten we dat ons gezin niet heel lang bestand was tegen de drastische inperking in ruimte die dit appartement met zich meebracht. Het is goed om je eigen beperkingen te kennen, en dit is er duidelijk één. We beseffen dat we verwend zijn, en daar komen we nu dan ook maar ruiterlijk voor uit. In de ruimte die we in Haren gewend waren, hebben we toegestaan dat onze kinderen verderflijke gewoontes gingen ontwikkelen met erg lawaaiige neveneffecten, en die gewoontes zijn erg moeilijk af te leren. Tenminste dat denken we, want onze pogingen daartoe zijn ook niet meer dan halfslachtig te noemen.
Hoe dan ook: we zijn dus al een tijdje bezig om ons te oriënteren op de woningmarkt. In het begin dat we hier kwamen stond er vlakbij een huis te koop, daar hebben we gekeken. En we hebben ook gepraat met de eigenaar van het huis waar we nu wonen over koop van het hele huis. (We werden het alleen niet eens over de prijs). We hadden ook al een optie op een stuk grond, en we hadden al heel wat leuke huizen op papier en op internet bekeken. En nou stond er een huis te koop in het dorp. Woensdag was de bezichtiging, van 5 tot 6. In het donker dus.
Ter toelichting voor de Nederlandse lezer: de huizenmarkt hier in het dorp is erg krap. Een huis staat hier gemiddeld drie weken te koop. De verwachting is dat de krapte op de huizenmarkt de komende jaren in de totale regio zal toenemen, omdat de militaire vliegbasis in de naburige gemeente drastisch uitgebreid gaat worden. In de buitengebieden rondom Botngård is de markt iets ruimer. Daar zien we regelmatig prachtige huizen te koop met uitzichten om te watertanden, voor relatief lage prijzen. (die dan ook wel weer vrij snel verkocht zijn, de renovatieprojecten daargelaten.) Wij hebben echter beloten dat met deze emigratie onze tax bereikt is van wat we onze kinderen willen aandoen: zij zouden dan dagelijks naar school moeten met de bus, en voor de rest afhankelijk zijn van onze bereidheid om te halen en brengen. Wonen in Botngård betekent voor hen: gemakkelijk gebruik kunnen maken van de voorzieningen in het dorp en zelfstandig vrienden kunnen opzoeken.
We hadden voordat we erheen gingen de uitgebreide informatie al van voor naar achter en van achter naar voor bestudeerd, bovendien had Folmer al uit de gemeentearchieven goede bouwtekeningen opgediept. Het leek voor ons helemaal een perfect huis, met genoeg ruimte en bovendien lang niet zo duur als nieuwbouw. (Aan de leuke plaatjes uit brochures en van Internet, bleek namelijk wel een schrikbarend hoog prijskaartje gekoppeld te zijn.)
Kortom: wanneer dit huis er in het echt er ook zo goed uitzag, dan wilden wij het wel! We gingen naar de bezichtiging, en hadden voor de zekerheid het ingevulde biedingsformulier maar vast meegenomen.
Op een huis bieden gaat in Noorwegen anders dan in Nederland. De biedingsprocedure is open voor iedereen, niet exclusief voor een biedende partij zoals in Nederland. Bieden gaat met een formulier. Je bod is bindend, je moet van tevoren uitgezocht hebben of de bank je een lening wil verstrekken. Wij knepen hem als een ouwe dief, bang dat er nog een andere bieder zou opduiken, waar we tegenop zouden moeten bieden. Dat was geen onrealistische gedachte: het huis tegenover ons in de Damhaugveien was getaxeerd op 1,3 miljoen NOK. Omdat 2 bieders de prijs opdreven, is het huis uiteindelijk verkocht voor 1,7 miljoen: ruim 30% meer! Het is dus belangrijk om van tevoren te bepalen hoe ver je bereid bent te gaan.
Er waren 3 andere partijen op de bezichtiging. We hebben het biedingsformulier bij het weggaan gelijk overhandigd, het huis voldeed aan onze verwachtingen. Je verbindt hier een termijn aan je bod, je bepaalt de geldigheidsduur daarvan, zeg maar. Wij hadden die gezet op twee uur in de middag. De volgende morgen hebben we behoorlijk op onze nagels zitten bijten in afwachting van een telefoontje van de makelaar. Naarmate de ochtend verstreek begrepen we dat geen van de andere belangstellende partijen hen een bod had uitgebracht. Het telefoontje van de makelaar kwam in het laatste kwartier voor het verstrijken van de termijn. Na nog wat handjeklap met de makelaar gingen de verkopers accoord.
We hebben dus een ander huis! We gaan er naar verwachting rond 1 februari wonen, de overdracht is 7 januari: de dag nadat we terug zijn van de kerstvakantie.
Sytze wilde ter ere van zijn verjaardag een feest. Het werd een film-kijk-avond. 3 films, een (zelfgemaakte) pizza en veel fris (brus). Dus op vrijdagavond verdween de rest van de familie naar de slaapkamer om een film op de laptop te kijken. In de huiskamer zag het er gezellig uit.
Verder hebben we een prachtige tocht gemaakt in de buurt van Nes (blijkbaar een internationale naam voor een plaats bij de kust.) Aan het einde zou een grot zijn door de berg heen, maar zo ver zijn we niet gekomen. Voor de volgende keer.
De kleuren van het middaglicht waren prachtig.
Ondertussen gaan wij merkbaar in de richting van de kortste dag. De zon gaat hier tussen 3 uur en half 4 onder. Het licht dat er is op een heldere dag, is werkelijk betoverend mooi, dat wel.....
Binnenkort genieten we dus niet meer van dit soort prachtige fjordgezichten....
