Schaatskampioenschappen

Wij wonen bepaald niet in een wereldstad. Toch was Bjugn even het centrum waar "het" gebeurde. De afgelopen week werden hier de Noorse schaatskampioenschappen voor senioren verreden. Omdat de organisatie handen tekort kwam, heb ik mijn diensten aangeboden voor alle drie dagen. Dus drie dagen heb ik kaartjes verkocht, koffie en thee geschonken met warme wafels of broodjes pølse erbij, en startlijsten gecopieerd en opgehangen. Gelukkig had ik het alleen de eerste avond echt druk, de andere twee dagen was er veel tijd om de Noorse schaatshelden en heldinnen aan te moedigen, samen met Folmer en de kinderen. Schaatsen in Noorwegen is andere koek dan in Nederland. In Nederland is schaatsen, na voetballen de meest publiek trekkende sport,  In Noorwegen is dat langlaufen, skieën, handbal, en daarna komen er vast nog wel een paar, voordat schaatsen aan de beurt is. Stel je dus geen afgeladen Thialf met een meedeinende menigte voor. Maar toch, ook hier was een dweilorkest, en ik heb toch ook een paar keer een echte wave gezien. De meeste betalende gasten kwamen op vrijdagavond: toen hebben we rond de 180 kaartjes verkocht. Tel daarbij een gelijk aantal kinderen op (die hoefden niet te betalen, er werden vrijdag en zaterdag 2 Ipads verloot onder de kinderen om een zekere zaalvulling te garanderen), pak 'm beet 40 vrijwilligers, en dan nog de schaatsers en de coaches, en dan kom je toch wel op een kleine menigte die de hal aardig wist te vullen en de sfeer erin wist te brengen. Sport, (en dan bedoel ik niet het professionele voetbal, hè, dat heeft voor mij al lang weinig meer met sport te maken), het heldendom, het afzien, het presteren, daarvan kan ik aardig in vervoering raken. Ook hier in Noorwegen stond ik regelmatig met tranen in mijn ogen wanneer zo'n nationale topper met de medaille om naar het volkslied stond te luisteren. Geweldig! Het Wilhelmus' of 'Ja, vi elsker dette landet', kennelijk ben ik daar niet echt kieskeurig in. Het meest dramatische moment was de 3000 meter voor de dames. Twee van de deelneemsters hadden hun krachten niet goed verdeeld, en vielen voor het behalen van de finish. of liever: lieten zich vallen. Ze hadden zich compleet leeggereden. De ene kon daarna een hele poos niet meer op haar benen staan. Heb je daar zo lang voor getraind, gebeurt je dát! Die frustratie was voelbaar.
De winnares reed echter meer dan 25 seconcen van haar beste tijd af. Ze kwam met het uitschaatsen langs ons rijden en kreeg daarbij een meer dan verdiend applaus. Ze nam dat met een smile van oor tot oor in ontvangst.

Op bovenstaande foto wordt ze gehuldigd als noors kampioen.

Vrijdagavond was de avond van de sprint. De 500 voor dames en heren werd verreden, en de 1000 voor de heren.  Voor de finish van de 1000 meter werd de finishlijn verhuisd naar een ander punt in de baan. dit is te zien op de foto hiernaastt.




Zaterdag was de 1000  voor de dames, de 1500 mannen en heren, de 3000 dames en de 5000 mannen.

En zondag waren de lange afstanden, met tot besluit de 10 km. voor de heren. Espen Aarnes Hvammen won de sprinten met 36.42, Havard Bøkko de 10 km. met 13 min 57 sec. Bij de dames won Ida Njåtun de 500 met 40.70.

Hiernaast de laatse meters van Havård Bøkko op de 10.000 meter. Zoals je ziet stonden we direct aan de schaatsbaan. Erg imponerend om de snelheid te zien en zoals je ziet op de foto erg moeilijk te fotograferen.










Hiernaast de huldiging 10.000 meter. De bloemen worden uitgereikt door meisjes in de plaatselijke klederdrachten.


Op youtube staat deze huldiging ook nog.
http://www.youtube.com/watch?v=8nEmbnk6e4Q&feature=relmfu


Ondertussen gaat onze integratie gewoon door. De volgende stap is gezet: een auto met Noors kenteken en rijdend op spijkerbanden. Auto's op spijkerbanden produceren tijdens het rijden een soort ratelend geluid. Je hoort ineens in het dorp overal dat andere geluid. Spijkerbanden zijn fijn als er sneeuw en ijs op de weg ligt. Er wordt hier namelijk pas geveegd bij meer dan 10 cm sneeuw. Als je geluk hebt, dan wordt er gruis gestooid op het ijs dat op de weg ligt. Dat doen ze eigenlijk pas, wanneer het gaat dooien.
Het onderstaande ritje deden we met de Nederlandse winterbanden, we haalden Anne Lieke op van een verjaardagsfeestje. We hadden geen adres (dat hebben ze hier niet in het buitengebied), de weg was een ijsvlakte, en het begon donker te worden. We hadden slechts een vaag idee waar we ongeveer moesten zijn. Met het meisje had ik wel afgesproken dat ze een Noors vlaggetje bij de weg zou hangen. Met vertrouwen dat het allemaal goed zou komen, maar toch wel met enige bibbers reed ik (Renske) naar het huis van de feestvierder toe. Ik had Folmer gevraagd mee te gaan voor de morele steun. Maar de Noren zeggen altijd "det ordner seg", en daar ging ik vanuit. En inderdaad, het vlaggetje hing er, het ging allemaal prima. Af en toe was het even glibberen, maar het lukte wel de auto recht te houden. Het meest spannende stuk was terug, weer dichtbij huis, daar moet je een stuk vrij steil tegen de heuvel op. De banden draaiden veel sneller rond dan we vooruit gingen, en op een gegeven moment hadden de banden even helemaal geen grip meer. Erg leerzaam om dat ook eens meegemaakt te hebben,

evenals het werken van het ABS. Over een paar jaar zal ik het wel fluitend doen, maar nu is het even wennen allemaal.

En nu gaan we proberen deze week onze Nederlandse auto te slijten. We zoeken gewoon een weg naar een hoge klif, daar beneden een diep fjord....


Als je denkt dat er op de foto's in de vorige blog een stevig pak sneeuw is gevallen (dat dachten wij namelijk), dat vinden de Noren niet. Er staat ons nog meer te wachten.









Folmer houdt zich op zijn werk op het ogenblik bezig met de aanbesteding van het sneeuwschuiven, voor de komende periode van 5 jaar. Ze zijn hier erg van de integratie, de afdeling Sport og Helse (Sport en Gezondheid) en de directeur van het Helsesenter (gezondheidscentrum) kwamen op het creatieve idee om de fitness voor de ouderen te combineren met het sneeuwschuiven. Natuurlijk stond Folmer hier direct voor open....

Nu zijn ze erover aan het nadenken hoe ze dit voor op de rollator krijgen.