Een opening is altijd moeilijk

Per 1 augustus gaan we wonen in het dorp Botngard, in de gemeente Bjugn. Dat ligt allemaal op de noordkant van het Trondheimfjord. Folmer heeft daar en baan gevonden.

Hierbij nog eens een chronologisch overzicht van de Noorwegen perikelen. tot nu toe.

In 2006/2007 zijn we begonnen met het leren van de taal. De afgelopen weken vragen veel mensen aan ons: “’waarom Noorwegen?” En na enig nadenken moeten we zeggen, nou eigenlijk is dat eerder een keuze geweest gebaseerd op signalen vanuit de onderbuik dan dat we daar nou vreselijk bewust mee bezig zijn geweest. We vonden het een mooi land, en het tempo van leven leek er lager te liggen dan in Nederland. Ook dat leek ons fijn. In 2006 zeiden we tegen elkaar: “Als we willen verhuizen naar een Scandinavisch land, dan moeten we beginnen met het leren van de taal.” Voor ons lag het boekje van het SVIN (het instituut dan o.a. cursussen aanbiedt in de Scandinavische talen. We kozen voor Noors: we moesten een kruisje zetten in een van de hokjes. Eigenlijk is het daar begonnen. Vanaf dat punt hadden we gekozen voor Noorwegen, en in de jaren daarna zagen we geen reden om die keuze bij te stellen. In de eerste tijd was de wens om naar een schoon en rustig Scandinavisch land te gaan een negatieve. Na de crisis van de jaren ervoor was het niet zo verwonderlijk dat we weg wilden. Dat beseften we. De cursus Noors had ook als functie dat het ons lekker afleidde van de zwaarte van de dingen die toen speelden.

Na een jaar Noors geleerd te hebben en in januari op de jaarlijkse Scandinaviëbeurs van Placement (een bedrijf in Noorwegen dat contact legt tussen gemeentes in Scandinavië en geïnteresseerden) geweest te zijn, kwamen de plannen op een laag pitje te staan. Ik weet nog dat die beurs best een teleurstelling was. We hadden nergens een klik, en gingen naar huis met het gevoel dat we eerst zelf nog eens goed moesten naden ken over wat we daar dan wilden gaan doen. Folmer had het daarna te druk met het opzetten van zijn eigen bedrijf, om nog veel bezig te zijn met Noorwegen. In het jaar daarna ben ik pychologie gaan studeren, deels vanuit het idee dat ik in Noorwegen makkelijker aan de slag zou kunnen wanneer ik afgestudeerd psycholoog zou zijn.

In 2010 pakten we de draad van het Noors leren weer op. In de herfstvakantie zijn we naar Ål gegaan voor een intensieve cursus Noors, vanuit de gemeente hadden ze zowel voor Folmer als voor mij een aantal netwerkgesprekken geregeld. Bij Hallingdal Renovasjon, waar Folmer heenging, was er zelfs een vacature, een soort handhaversfunctie, waarbij hij bij bedrijven langs zou gaan om te controleren en te adviseren over hoe ze met hun afval omgingen. Dat was het moment dat Folmer de ‘klik’ kreeg. Hij had ineens een baan gevonden die hij helemaal zag zitten. Hij heeft gesolliciteerd, hoorde bij de laatste 3 geselecteerden, maar een Noor kreeg de baan.

In die tijd heb ik ook een paar keer gesolliciteerd. Ik vond de resultaten erg teleurstellend. Op één vacature, waar ik nota bene een netwerkgesprek had gehad, kreeg ik niet eens meer een bericht terug. Ik was toen net afgestudeerd en mijn eigen werkzaamheden moest ik weer oppakken en uitbreiden. Ik heb de Noorse plannen toen gelaten voor wat het was, wetende dat ik overal wel als psycholoog terecht zou kunnen, en dat ik waarschijnlijk meer kans op succes zou hebben wanneer we in Noorwegen zouden wonen.

Folmer bouwde zijn netwerk verder op. In mei 2011 is hij alleen een week naar Noorwegen geweest om te praten in verschillende gemeenten en bedrijven. Hij wilde weten waar er soortgelijke banen waren als bij Hallingdal Renovasjon. In veel gemeenten werden soortgelijke activiteiten activiteiten opgezet als in Hallingdal, omdat de landelijke regelgeving op het gebied van afval initiatieven noodzakelijk maakten.  In de zomervakantie zijn we met zijn allen nog in Ørje geweest, dat leek ons een ideale plaats. Dicht bij de Zweedse grens, dicht bij Oslo, bij allerlei bootverbindingen…. Alleen in Ørje liepen ze voor Folmer niet zo hard.

In december zeiden we tegen elkaar: ‘wanneer we naar Noorwegen willen, dan is het voor Sytze beter dat we voor de zomervakantie gaan’. Na de zomer zou hij naar het vervolgonderwijs gaan, we wilden hem niet twee grote veranderingen voorschotelen. Op dat zelfde moment gingen we ons huis aanpakken, na er bijna 11 jaar gewoond te hebben was ook de binnenkant wel aan een verfbeurt toe.
In maart kwam alles in een stroomversnelling. Folmer werd door Placement gevraagd voor een presentatie op een congres voor Noorse gemeenten, om te vertellen over zijn ervaringen als emigrant-in-spé. Ik ging mee. Kort van tevoren werd Folmer benaderd door een gemeente, dat er een vacature aan zat te komen, waar ze Folmer voor wilden hebben. En ineens stond er een tweede gemeente op de stoep, die belangstelling had voor Folmer. In een maand tijd reisden we twee keer naar Noorwegen, en we planden gelijk een derde keer om naar een van de twee plaatsen te reizen met de kinderen. Voor die tijd wilden we zelf eerst een besluit nemen over welke gemeente we ons wilden vestigen.

Het werd Bjugn, een van de projectgemeenten van Placement. Het dorp Botngård met zijn 1100 inwoners, leek ons een fijn dorp om te wonen, met goede voorzieningen. De ligging aan de zee/het fjord/de oceaan levert prachtige uitzichten op, en de bereisbaarheid is met 3 KLM vluchten goed.

Dit is het punt waar ons weblog begint. We hopen met dit blog het contact met iedereen die ons dierbaar is in Nederland op de hoogte te houden van onze belevenissen daar. En natuurlijk hopen we op reacties.